"Droga nadziei” to utwór oparty na tekstach biblijnych, którego treścią jest trudna, pełna zwątpienia, buntu i pytań o sens ludzkiego cierpienia, droga narodu wybranego do Ziemi Obiecanej. Jako przewodnika Bóg powołuje Mojżesza-pasterza, który spędził 40 lat na pustyni, z dala od codziennych udręk niewoli egipskiej. To Mojżesz prowadzi dialog z Bogiem. On przekazuje ludziom wolę Bożą. On słyszy przestrogi. On pokazuje dawane z góry znaki, które mogą pomóc iść drogą dobra i miłości, on podpowiada, jak dokonywać słusznych wyborów. Jego „ustami” w kontaktach z ludem staje się Aaron, w którego przeobraża się inny solista. Ale zło jest bardziej atrakcyjne i łatwiej osiągalne. Błyszczy i można je zdobyć natychmiast, co przysparza radości, dając ułudę zwycięstwa. Kusi i często zwycięża.
Zostają rozbite tablice Dekalogu. Złoty Cielec budowany z materialnych ofiar nie ma ducha. I choć Bóg jest miłosierny i przebacza, wędrówka wydłuża się do 40 lat błądzenia po pustyni. Ludzkości na następne tysiąclecia pozostaje dziesięcioro przykazań i prawo moralne. Czy jako ludzkość potrafimy korzystać z tej nauki? Czy nie zdarza się każdemu z nas błąkać bezradnie i błądzić? Czy zapędzeni w kierat codzienności nie borykamy się z takimi samymi pytaniami o sens własnych życiowych dróg i ścieżek, na które wchodzimy zmęczeni, zrezygnowani, skuszeni łatwymi wyborami tanich błyskotek?

Uwertura zapowiada dramat współczesny. Jako żywo przywołuje w pamięci takie obrazy jak Hiroszima, Nagasaki, World Trade Center. Prowadzone przez solistów dialogi z chórem i pełne napięć partie solowe, wprowadzają w treść dramatycznych wydarzeń biblijnych: ucisk Izraela, powołanie Mojżesza, plagi egipskie, przejście anioła śmierci, wyjście z Egiptu, dekalog - rozbicie tablic, kult złotego cielca, przyjęcie prawa moralnego, poszukiwanie, gubienie się i odnajdywanie na nowo drogi do „Ziemi Obiecanej", drogi do ładu moralnego i spełnienia boskich obietnic.

Oryginalnym, nieustannie zaskakującym swą głębią i urodą tekstom biblijnym autor przydaje blasku znakomitą muzyką. Wykorzystując różnorodność muzycznej stylistyki, nie pozwala na zdominowanie całego utworu, narzucającą się, jako oczywistą, klasyczną monumentalnością formy, którą mogłaby sugerować Biblia i drugie źródło twórczej inspiracji - nauka moralna płynąca dla ludzkości z doświadczanych przez nią ataków zła, nienawiści i terroru. Janusz Kohut sięga do korzeni muzyki żydowskiej, „cytuje” muzykę pasterską, wprowadzając do oratoryjnego instrumentarium pasterską trombitę oraz biały głos Józefa Brody. Z dużą swobodą posługuje się również językiem muzyki, jaką dał nam XX wiek, zarówno w jej wersji popularnej, jak i w poszukiwaniu brzmień niekonwencjonalnych (preparacja fortepianu). Ta muzyczna wielowątkowość czyni utwór bogatszym i na tyle interesującym, że każdy może odkryć w nim swoje muzyczne fascynacje.

Prawykonanie oratorium zrealizowane zostało w 1998 roku w Kościele Św. Józefa Robotnika w Oświęcimiu. Było również wykonywane w Katowicach i Bielsku-Białej. Fragmenty były prezentowane na Placu Św. Piotra w Rzymie w 2000 roku podczas Narodowej Pielgrzymki Wielkiego Jubileuszu.

Wykonawcy:
Beata Bednarz, Ewa Uryga, Józef Broda, Mieczysław Szcześniak (Jorgos Skolias)
Janusz Kohut, Radosław Kuliś, Ryszard Styła
Chór i Orkiestra Filharmonii Śląskiej w Katowicach
pod dyrekcją Mirosława Jacka Błaszczyka